Rodzaj zabytku: dwór / zespół dworsko-parkowy
Datowanie: lata 20. XX w.
Numer rejestru zabytków i data wpisu: 526 z 01.09.1986
Zastosowanie: własność prywatna – na terenie parku znajduje się hodowla danieli.
Zespół architektoniczno-parkowy:
Dwór wybudowano w latach 20. XIX w. Jest to budynek murowany, otynkowany, parterowy z mieszkalnym poddaszem, na planie litery „T”. Pokrywa go łamany dach pokryty dachówką. Na elewacji frontowej znajduje się ryzalit wsparty na dwóch kolumnach. Podobne, ale krótsze kolumny umieszczono na piętrze, gdzie wspierają opływowy, neobarokowy szczyt. Dwór otacza park założony w końcu XIX w.
Historia:
W II poł. XVIII w. Śleszynek wraz z przyległymi wsiami i folwarkami wchodził w skład klucza Śleszyńskiego i był własnością Piotra Bagniewskiego herbu Bawola Głowa. W 1801 r. sprzedał on majątek Andrzejowi Kraśnickiemu, podwojewodzicowi gostynińskiemu. Ten z kolei przekazał go córce Karolinie. Po ślubie z Ottonem Staniszewskim zamieszkała ona w Zaborowie Starym, a majątek śleszyński w 1818 r. sprzedała Edwardowi Łączyńskiemu. Od niego w 1832 r. odkupił go Aleksander Paweł Pruszak herbu Leliwa, po śmierci którego (1847) majątek przejął syn, Tomasz Napoleon Aleksander Pruszak, uczestnik powstania listopadowego. Przyczynił się do znacznego rozwoju majątku – wybudował pałac w Śleszynie i cukrownię w Walentynowie, unowocześnił gorzelnię, ufundował nowy kościół w Śleszynie. Tomasz ożenił się w 1832 r. w Kutnie z Seweryną Żuchowską, córką Józefa i Marii Trzcińskiej herbu Rawicz. Mieli liczne potomstwo – Tomasza (ur. i zm. 1833), Jana (ur. i zm. 1833), Jadwigę Mariannę Felicję (ur. 1834), Gabrielę Józefę Mariannę (ur. 1836), Anielę (ur. 1837) i Feliksa Aleksandra Piotra (ur. 1838). Tomasz zmarł w 1856 r., a majątek, już nieco podupadły i zadłużony, przeszedł na jego dzieci. W 1873 r. właścicielami dóbr śleszyńskich byli już Walenty Garczyński i Klemens Suchorski, a potem ich sukcesorzy. W 1876 r. Śleszynek kupił Jan Gotlieb Bloch, finansista i przemysłowiec, „król kolei żelaznych” – twórca i budowniczy kilku ważnych w Rosji linii kolejowych, w tym „Drogi Żelaznej Fabryczno-Łódzkiej”. Po jego śmierci, w 1902 r. majątek odziedziczyła córka, Aleksandra Emilia Weyssenhoff. Po sześciu latach sprzedała go Karolowi Grabowskiemu. W 1935 r. majątek na spółkę kupiły dwa małżeństwa – Grzybowscy i Romanowie. Kolejnym właścicielem został Stanisław Roman, dyrektor cukrowni w Dobrzelinie, a po nim Tadeusz Kurnatowski.
