Rodzaj zabytku: dwór / zespół dworsko-parkowy
Datowanie: XIX/XX w.
Numer rejestru zabytków i data wpisu: –
Zastosowanie: własność prywatna – funkcje mieszkalne
Zespół architektoniczno-parkowy:
Dwór wybudowano prawdopodobnie na początku XX w. Jest to budynek murowany, otynkowany, podpiwniczony, parterowy, na planie prostokąta, z mieszkalnym poddaszem. Pośrodku elewacji frontowej posiada ryzalit z gankiem z czterema kolumnami podtrzymującymi balkon.
Historia:
Na przełomie XVII i XVIII w. majątek w Woli Raciborowskiej należał do Ksawerego Zakrzewskiego. W 1801 r. odkupił go Adam Lenczowski, który przekazał dobra córce, Emilii. Ta wyszła za Antoniego Wiewiórowskiego. Niestety małżeństwo nie trwało długo i zakończyło się separacją. Zanim doszło do rozwodu, Emilia zmarła (mając zaledwie 26 lat), a jej majątek przeszedł na Antoniego. Po nim przejął go syn, Leon Wiewiórowski. W 1867 r. Wolę kupili małżonkowie Górscy – Józef i Adamina z Golczów. Od 1911 r. majątek należał do Alfreda i Marii Piwnickich.
Alfred Piwnicki herbu Lubicz urodził się 23 grudnia 1879 r. jako syn Zdzisława i Marii Czarnej-Zawiszy herbu Przerowa. Ok. 1910 r. wziął ślub z Marią Łubieńską herbu Pomian, córką Wojciecha i Joanny Chełkowskiej herbu Wczele. Doczekali się ośmiorga dzieci – Marii Moniki Janiny (ur. 1919), Jadwigi Marii (ur. 1914), Wojciecha Zdzisława (ur. 1916), Janiny (ur. 1918), Wandy (ur. 1922), Zofii Józefy Teresy (ur. 1925), Kazimiery Augusty Władysławy (ur. 1926) i Marceliny (ur. 1938).
Alfred ukończył szkołę rolniczą w Puławach. Brał udział w wojnie obronnej w 1920 r. jako żołnierz 203 Pułku Ułanów. Był radnym gminy Strzelce i działaczem samorządowym. Społecznie udzielała się także Maria – przewodniczyła radzie szkolnej gminy Strzelce i Kołu Gospodyń Wiejskich. Prowadziła pogadanki nt. gospodarstwa domowego, higieny i wychowania dzieci na kursach dla kobiet. W czasie I wojny światowej małżonkowie we dworze utworzyli ochronkę na sierot i dziewczyn z domów publicznych w Łodzi. Po wybuchu II wojny światowej Maria opiekowała się rannymi żołnierzami w kutnowskich szpitalach. We dworze również utworzyła mały szpital, w prowadzeniu którego pomagały jej córki. W kolejnych latach wojny pracowała w Polskim Czerwonym Krzyżu, pomagała Żydom z getta w Kutnie, prowadziła tajne nauczanie. Wojna zabrała Piwnickim dwie córki – Zofia i Kazimiera zginęły w pierwszych dniach Powstania Warszawskiego. Po zakończeniu wojny Piwniccy przez krótki czas przebywali w Kutnie. Maria zaangażowała się tu w pomoc maltretowanym Niemcom, co budziło liczne kontrowersje wśród mieszkańców miasta. Wkrótce rodzina wyjechała na zachód i zamieszkała w Szczecinie.
Fot. Mariusz Zieliński
